4 feb 2009

Si ha muerto el mar, nosotros...

Que trista la gent quan parla en guions de lletra cos deu y fons blau, o marro, sempre lleig. Ens regalen pastes amb cafe per esmorzar, pero ja no soc un nen: ho noto en que ignoro una safata plena de crosanets per anar a buscar un bar on prendre'm un cafe que no sigui aigua bruta. No exit. Que trista la gent que no vibra quan parla, que no es creu el que diu. Ni que sigui per quinze minuts improrrogables mes preguntes. Obro els ulls arborant el cap i comprenc que jo mai he estat a Sri Lanka, que allo que perseguia no eren petjades d'elefant sino l'empremta d'una ma trencada. M'espanta. Nomes espero no haver cantat en somnis.





p.d.: m'encanta viure amb l'imma, entre altres coses, perque te un diccionari de sinonims en paper.

2 comentarios:

  1. Si eres capaz de ignorar una bandeja de croissanets, ya eres un poco más adulto y me caes un poco peor :P

    Pero supongo que por eso nos caemos bien en la distancia: pq ambos hablamos solo si lo que vamos a decir nos apasiona lo suficiente.

    Abrazos

    ResponderEliminar
  2. Me pregunto si sólo los que han estado en Sri Lanka pueden ser capaces de dejar perseguir manos rotas, y encontrar la senda de los elefantes.

    Me pregunto si todos deberíamos ir a Sri Lanka.

    Tengo que averiguarlo. Me interesa

    Ay de aquel que no tenga rayos X.

    https://youtu.be/Hy67salmtOY

    ResponderEliminar